Hatice’nin bebeğinin şimdi bir ismi yok ancak birinci konutu yol kenarındaki bir çadır.
Cuma gecesi Fas’ı vuran yıkıcı zelzeleden yalnızca dakikalar evvel dünyaya geldi.
Anne ve kız bebeği sarsıntıdan yara almadan kurtulsa da, Marakeş’te yattıkları hastaneden tahliye edildiler. Süratli bir kontroldün akabinde, doğumdan yalnızca üç saat sonra gitmeleri istendi.
Hatice “Artçı sarsıntı kaygısından, bizden gitmemiz gerektiğini söylediler” diyor.
Hatice ve eşi, Cumartesi sabahı erken saatlerde, Marakeş’e 65 kilometre uzaklıkta, Atlas Dağları’nda bulunan Taddart’taki meskenlerine bir taksiyle gitmek istediler.
Ancak çıktıklarında, yolların toprak kaymaları nedeniyle ulaşıma kapalı olduğunu gördüler. Bu nedenle, Asni köyüne dek gidebildiler.
Aile, o vakitten bu yana yolun kenarındaki bir çadırda kalıyor.
Hatice, bir kesim brandanın altında güneşten korunmaya çalışırken, bebeğini kucağında tutuyor ve “Yetkililerden rastgele bi yardım almadım” diyor.
“Başımızın üzerinde bir şeyler olsun diye bu köydekilerden battaniye istedik.”
Derme çatma bir çadır yapmayı başarabilmişler. Hatice, bebeğinin üzerindekilerden diğer giysisi olmadığını söylüyor ve “Sadece Allahımız var.” diye de ekliyor.
Memleketlerinden arkadaşları, aileye meskenlerinin ağır hasar aldığını söylemiş ve ne vakit kalmaya müsait bir yer bulabileceklerine dair hiçbir fikirleri yok.
Büyüyen öfke
Hatice’nin çadırından çok da uzak olmayan bir noktada, Marakeş’in güneyindeki, kırsal, dağlık alanda bulunan kasaba ve köylere çok az yardım gitmesine yönelik büyüyen öfkenin işaretleri var.
Asni, Marakeş’e yalnızca 50 kilometre uzaklıkta ancak halk acil yardım dağıtılması gerektiğini söylüyor.
Bir küme insan, Faslı bir gazetecinin etrafını sarıp, öfkelerini anlatıyorlar.
Kalabalıktaki, ismini vermeyen bir adam “Yiyeceğimiz yok. Ekmeğimiz yok, sebzemiz yok. Hiçbir şeyimiz yok” diyor.
“Bize kimse ulaşmadı, hiçbir şeyimiz yok. Yalnızca Allahımız ve Hükümdarımız var.”
Depremden bu yana, dört çocuğuyla birlikte, köyün ana yolunun kenarında kalıyor. Konutu hala ayakta ancak duvarlardaki çatlaklar o denli büyük ki, çöker diye girmeye korkuyorlar.
Eve girip, birkaç battaniye almayı başarmışlar. Artık bunların üzerinde yatıyorlar.
Bir kamyon yoldan geçerken, kimileri durdurmaya çalıştı. Çaresizce yardım taşıyor olmasını umuyorlardı. Fakat kamyon yoluna devam etti.
Kalabalığın ortasındaki gazeteci polis tarafından uzaklaştırıldı. Öfkelerini anlatmak isteyen beşerler hala onu takip etmeye çalışıyorlardı.
Çadırlar
Bazıları, yetkililerden çadır aldıklarını söylüyorlar, lakin muhtaçlık duyan herkese kâfi olmaktan uzak.
Hemen yakındaki Mkarba da çadırda yaşıyor.
Artık yaşayamadığı konutunu göstermek için bizi yan sokağa götürüyor.
Mbarka “Evi tekrar inşa edecek imkanım yok. Ne olacak bilmiyorum” diyor.
“Şu anda bize yardım eden yalnızca etraf halkı.”
İki kızı, damadı ve üç torunuyla yaşıyor.
Ev sallanmaya başlayınca, dışarı koştuklarını ve temellerinden çatlayan ve doruktan onlara yanlışsız yuvarlanmaya başlayan daha büyük bir konutun altında kalmaktan son anda kurtulduklarını anlatıyorlar.
Damad Abdülhadi “Hükümetin yardımcı olacağını düşünüyoruz” diyor.
“Ama bu bölgede 120 köy var.”
